Mijn naam is Simon Duindam, nog steeds een volbloed Leienaar van inmiddels 70 jaar en al 47 jaar getrouwd met Sophie.

Door mijn grote interesse in alles wat met techniek te maken heeft, gecombineerd met mijn opleiding, ben ik altijd in de technische richting werkzaam geweest. De ‘laatste’ 40 jaar als technisch onderwijs assistent en systeembeheerder in het voortgezet onderwijs. Voor de minder jongeren onder ons zullen termen als (talen)practica, overheadprojectoren, dia- en filmprojectoren bekend in de oren klinken. Toen de automatisering zijn intrede deed in het onderwijs, lag het dan ook voor de hand dat ik dat oppakte. Na heel wat freaken en bijscholen en het zelf aanleggen van het eerste fysieke netwerk binnen de school, verdrong dit steeds meer mijn andere werk en werd ik verantwoordelijk voor het hele ict-gebeuren. Op deze manier ben ik ook mee kunnen groeien in het digitale tijdperk.

Los hiervan heb ik thuis altijd verbouwd en geklust. Van het maken van de bouwtekeningen, het metselen van uitbouwen, tot de laatste verfstreek. Prachtig om dat uit je handen te kunnen laten komen. Via vrijwilligersorganisaties/sites doe ik buiten de zomermaanden inmiddels ook klusjes voor anderen. Voor mijn ‘klanten’ grote problemen, voor mij vaak een wissewasje. Fijn de opluchting en waardering te merken.

Naast dit alles heb ik vele andere hobby’s (gehad). (Lig)Fietsen, roeien, kanoën, skeeleren, surfen, fotograferen en héél belangrijk, stijldansen.  Sinds onze pensionering kunnen we ons hier nog meer in uitleven. Voor mij geldt dit nog meer dan voor Sophie, want ik vind het prachtig om dit ook samen met anderen te beleven. Een vlotte quickstep, een zwevende Engelse wals, een uitdagende staccato tango, een zwierende Weense wals, prachtig om hier iets leuks van te maken. En dat het soms bij een ‘vreemde’ dame in het begin meer lijkt op een partijtje vrij worstelen, mag de pret (juist) niet drukken. Ik/wij dans(en) vaak 4 keer per week bij dansscholen, maar ook bij buurthuizen zoals de Boschbloem waar de mannen meestal in de minderheid zijn. Daar word je als man dan ook met open armen ontvangen. Dus heren, als je nog een béétje kunt bewegen, grijp je kans.

Door het stijldansen ben ik in aanraking gekomen met de Boschbloem. Op de website zag ik dat je daar op de vrijdagmiddag kunt dansen. Bij het informeren naar de coronavoorwaarden bleek ik beantwoord te worden door Lydia die al zo’n 45 jaar tot onze vriendenkring behoort. Zo zie je maar weer hoe klein de wereld is. De dag dat ik er voor het eerst ging dansen bleken er grote problemen met de wifi, dus dat werd een klusje. 
Het bleek toch wel wat meer dan ‘even’ werk, want de installatie was niet voorzien van enige documentatie. Alle problemen zijn inmiddels opgelost en het netwerk is meteen uitgebreid en gedocumenteerd.

Mooi om te zien dat er toch aardig wat vrijwilligers actief zijn. Dit zeker in een tijd dat veel mensen graag consumeren, maar niet beschikbaar zijn om te produceren. Jammer hoor, want die missen toch het ontmoeten van nieuwe mensen en de voldoening van het samen bouwen aan zo’n mooie activiteitenorganisatie.

september  2022